Колку сме само
смешни и ниски,
сметајќи се себе до Бога блиски
со равенка тргаме во потрага дрска,
за смислата наша
да најдеме врска.
Време ни мине во кавги дневни;
завист,
љубомора,
на сите сме гневни,
богатство земно во нашите сништа,
пари и злато
душа ни ништат.
Сите сме само ко животни исти,
немилосрдни убијци
живи егоисти!
Страсти ниски во нас се кријат,
тлеат и чекаат момент да звријат .
Сознание тешко од нив нè двои,
секој од нас часови си брои.
Утеха бараме во среќата вечна,
за животот,
за смртта конечна.
И како што полека одминува време,
си паѓа од срце тешкото бреме,
како куче на патот згазено тажно,
и јас ќе бидам утре,
ништо не е важно...
