Гуцовци на ролеркостер во Изгубената Земја

Си имаме традиција да одиме некаде за патронат со колективот. Кај едни соседи, кај други, малку подалеку, поблиску, низ Македонијава ни - било каде, ама важно да се подружиме малку - да не биде се само работа, часови и состаноци. 

Одамна веќе не сме биле кај нашиот јужен сосед на екскурзија, па оваа година, заради Тесалоника, Пела, Кутлеш, Воден се решив да се придружам. Не сум била ни во Пела, ни во Кутлеш (на тумбата), па баш сакав да ги видам, а и да видам каква е атмосферата таму - дали останал уште по некој Македонец.

Уште од старт возачот на ролеркостерот доцнеше. До сега не сум доживеала 50 души да го чекаат возачот да се смилува да дојде на местото на поѓање. Ама ај, ќе си речете, секому му се случува. Баксуз.

За жал седев точно над неговата глава и премногу добро гледав како вози и што прави. Уште не бевме излезени од Скопје, а мене ми се лошеше од возењето. Тој се однесуваше како да вози некое мало количе - како на филмот „Национална класа“ (ако се сеќавате, а ако не - тогаш тоа значи цик-цак, меѓу другите коли, со широк замав на воланот). Се уште не ми е јасно како успеав да се воздржам да не го удрам по глава (бидејќи ми беше добро наместен), ама веројатно мислев дека тоа ќе биде опасно за сите, бетер ќе не занесеше некаде. Нејсе... си тргнавме ние, добро расположени, со испиено кафе поради чекањето и во автобусот веднаш ги отворивме торбите со јадење, и устите за зборење и смеење. 

Застанувавме на паузички, ја поминавме границата со „специјални листови“ кои никако не смеете да ги изгубите зашто ќе добиете забрана за влез во .... (пфффф, како да ја наречам сега???) Земјата На Оние Што Грчат Кога Зборуваат и стигнавме во Тесалоника.

Времето прекрасно - 25 степени (зовревме со џемперите), и таму не дочека локален водич, поточно водичка. Демек на англиски ни збореше (а после ја слушнав супер српски знаеше) - и све тоа па тоа: you know, you know... Thesssssaloniki was the daughter of Philipossssss, you know, the great father of famousssss Alehandrosssss, you know... па така, затоа градот го добил името... и сега you know ќе ве однесам кај најголемата статуа на Alehandrosssss на Балканот, you know... И почна да дрнда за Александар, ова-она, сите ја гледаме под око, не знам како и се збореше... you know, ова се копјата што ги носел Александар во борба, you know ... врска немаше, па така кругот околу неа брзо се испразни, немаше кој да ја слуша. 

Се изнасликавме кај најголемата статуа, отидовме до најпознатата кула - симболот на Солун (од 14 век?), туривме и таму по некое кадро, 

па во автобус - на панорамско разгледување - хахахахаха. Па како го смислиле тоа? Кај може Солун така да се разгледува - неверојатниот, одвратен сообраќаен метеж не ви го дозволува тоа. Цел саат изгубивме 2 улици да поминеме. Се качивме до цркавата, 

пројдовме покрај стариот град - со амфитеатарот 

и немаше веќе време, па ај на по едно гиро со пиво, кафето, морето и пак во автобус до Плажа (Паралија). 

Хотелчето ок, настана малку хаос со вечерата, кој разбрал вака, кој така... и не успеавме да се собереме на едно место сите, не ги видов луѓето кај се испогубија, ама најверојатно си легнаа да си спијат.

Утредента - Метеори. Па и за таму, нормално, си касниме, па кому му се оди, кому не, ама се собравме и сепак тргнавме. Некои си останаа во Катерини на шопинг, ама поголемиот дел сепак стигнавме на договореното место. Патем, се зафатив со друга работа, па среќа не гледав како вози ролеркосчијата, туку само слушав дека се нервира за патарините, се до почетокот на искачувањето на карпиштата. Ма страшно.... патот широк, добар, ама овој се лепи до провалија, просто како да го влече нешто таму и се залетува како млад мајмун... вистина не ми беше јасен човекот. Вистина е глупо да му се мешаш на возач, ама неколку пати го замолив да вози пополека и повнимателно. Јок бре!!! Како за инает врти посилно, повеќе се залетува, ризикува, влегува во ножици, врти пред камион... и ништо, само стискав заби, и чекав каде и кога ќе одлетаме. Ги качивме тоа камењата, срцево во петици, ама добро - вредеше. Навистина интересно, необично, прекрасна глетка, вонземна... 

Убаво за фотографирање, ама и за тоа не ми се зборува. Јас сакам да си сликам, да уживам и да влегувам во филм, ама кога сум со други 50 души тоа не си го дозволувам. Сликам тоа што можам, колку можам и кога можам. Ама не се сите такви.

Прошетавме на големиот метеор, се изнасликавме и бидејќи имаше уште време решивме да одиме и во женскиот манастир, малку подолу. Сликарот го оставивме да не стигне, и се спуштивме. Ама возачов ја утна, па се спуштивме речиси до долу. И на сред пат го заврте автобусот па ајде назад. Јас му викам, молим те остави ме тука, ќе ве чекам, не можам пак да го издржувам качувањето и пак симнувањето, ама тој - не. Не отвара врата, се прави недоветен. И ме качи пак до горе. Ми се плачеше. Ај го најде патот, едни дојдоа - други отидоа, па ај ние по нив - и стигнавме - никаде! И од тоа никаде требаше да се вратиме назад. И овој пак... рикверц!!! Почна да го врти автобусот на тесен простор покрај амбис. Пола метро напред - пола назад (и ова не е кола, туку огромен автобус). И одеднаш слушам од позади некакво викање, паника... 4-5 мажи со панични лица викаа и молеа возачот да ја отвори вратата да излезат. Јас од напред истото му го кажувам, му кажувам дека се исплашени, а тој се смее, мисли тие го заебаваат и не отвара. Луѓето од страна што го гледаа автобусот се држеа за глава. Целото вртење помина во паника и викање, ама тој не застана и не ја отвори вратата. Нозете ми клецкаа, ама најстрашно ми беше и никогаш нема да ги заборавам лицата исцртани со паничен страв - како смртта да си ја видоа кутрите. 

Кога застанавме за купување икони, речиси никој не влезе во продавницата. Мене се уште се ми се тресеше од страв и нервоза, ама не сум била единствената. Настана расправија и за малку тепачка со возачот која не знам зошто се трудев да ја спречам - требаше некој да го исчука. Имаше среќа, сепак беа поголеми од него.

Вечерта убаво си поминавме на свечената вечера. Таа келнерката едно време сакав да ја задавам, ама после најдов начин да и се осветам, па почнав да се забавувам, да играм, јадам и пијам и конечно со колегите да си поминуваме убаво. Од таму тргнавме во некој бар, ама бидејќи не работеше, поседевме на плажата уште некое време.

Утредента никому не му се брза, си купуваат по продавнички, се влечакаат. Знаев јас уште претходно дека нема да одиме таму каде што сме планирале. А всушност овој ден беше мојот ден. Нели, Кутлеш, Пела, Воден...

Стигнавме во Кутлеш - затворен музејот, поради реставрација не работи (не прима туристи). Ах, беља. Преку ограда ја видов тумбата и толку. 

Тргнавме - и, оп - абе ова, абе она, избори се, може нема да работи, па и нема баш време за Пела. Спласнав. Џабе дојдов. За шопинг не бев - не им оставам нив пари па шо сака нека биде, не ни влегував во продавници, дојдов за ова - а ова се изјалови. Со кого сум нашла јас крастаици да садам. Па ете ми ги -  се криви и горки ми испаднаа. Ама нема врска. Не жалев многу, барем се изнасмеав со колегите за глупости; жалев само што тоа мораше да биде кај нашиот јужен сосед. 

А Воден - Воден убав, водопадот мокар, а од Македонците речиси ни траг. Лоша работа. Таму се најде будала да ни ја одлепи МКД налепницата од автобусот.  

Заклучок: таму и онака останале само бедите, само оние кои можеле душата да си ја продадат, да живеат во страв и да станат поголеми Грци од Грците. Тоа таму е Изгубена Земја. Камењата, планините, реките, морето - не ја прави земјата земја, луѓето ја прават.

И јас заради тие камења се излажав да отидам, ама ова беше последно стапнување таму. Демонстративно го кинам „специјалниот лист“ или срамниот пасош, ако сакате, и вие си знаете за вас, ама мене душата не престана да ме боли...