Средношколски екс - кур - зи - и (ноќната - темна страна)

Насловот доаѓа од еден дамнешен час - кога случајно го делевме зборот екскрузија на слогови. Тогаш децата уште имаа срам, па откако го подели на слогови: екс - кур - зи - ја, момчето поцрвене. Но, денес - денес намерно го даваат примеров за ако можат - да го засрамат професорот.
Младинава ни е тотално забегана, луѓееее! До каде ќе се оди и до што ќе доведе ова - не знам!

Ако преку ден гледате нормални млади луѓе, штом се замрачи тие повампируваат. Почнуваат да пијат и да мислат дека целиот свет е нивни.

Со годинини наназад, поточно од почетоков на веков, јас не сакам да одам на ученички екскурзии. Тоа што се прави таму, веројатно нивните родители не можат ни да го замислат и да имаат најбујна перверзна фантазија. Се разбира дека ова не важи за сите, па и за повеќе од половина, ама другата половина создава толку грда слика - што ми се повраќа при помислата.

Еден дел од таа половина мора да пробаат зашто не пробале, па се како пуштени од ланец, а другиот дел - искусниот - ги вози како сака. А што да пробаат? Епа сè што може да се проба!

Ќе ме обвините и ќе речете кај се професорите тука? Е, кај се де, кај се? Немоќни се, верувајте!

Тие имаат две варијанти за справување - или ќе бидат строги и нема да им дозволат да се пијанчат и забегуваат, или ќе бидат пријателски настроени, па со фино ќе ги убедуваат дека треба да бидат пристојни. Ниедна не успева сосема. Ако си строг и им одиш контра - тешко тебе! На инает - наидуваш на уште поголеми магариња. Ако си фин, со фино ќе те заебат! Како и да е - одамна реков, екскурзииве треба да се укинат! Не може професорите да бидат одговорни за малолетници кои никого не почитуваат, кои немаат никакво домашно воспитание, кои тргнале на екскурзија не за да видат нешто - туку да се пијанчат и збеснуваат без стеги. И без срам!

Освен пијанчењето, кршењето, тепачките, куплерајот по некои соби каде се чекаше на ред... ќе ви опишам една случка....

Од трите вечери кои ние професорите требаше да ги пребродиме и издржиме, двете беа организирани за во дискотека и платени однапред, а третата беше факултативна - неплатена. Во програмата пишуваше или повторно одење во дискотека (10 евра) или чарда - национална вечера со танци (20 евра) - по избор. По катастрофалното искуство од првата вечер во дискотека каде од искршено стакло немаше каде да се згазне, а од летање  шишиња требаше секој да си ја пази главата, се собравме професорите и се договаравме што да правиме за последната вечер. Чардата ни изгледаше многу поволна од повеќе причини - ем вечера (храна), (со тоа што вечерата од ресторанот ќе ни ја надокнадеа со ланч-пакети за утредента кога требаше 24 часа да бидеме во автобус), ем нешто ново, посмирено (малку поразлично од пијанчењето во дискотека), ем секако требаше да се вратиме во хотелот до полноќ зашто утредента во 6 наутро моравме да станеме. Со ваквиот договор меѓу професорите настапивме пред децата и секој одговорен собираше по 20 евра од својата група ученици. 

Ама... ништо не беше така едноставно како што може да ви изгледа. Во почетокот група ученици го прифатија без проблем предлогот и веднаш платија за чардата, но поради разни приказни и бубачки кај определени ученици (а можеби и професори) се создадаваше некаков револт и отпор. Значи, неколкумина потегнаа со: нејќам да одам, сакам во диско, професорите сакаат да ни ги земат парите, професорите за процентот што ќе го земат нè тераат да одиме, ќе одам каде сакам и сл. Откако кај критичните „водачи на отпорот“ морав да интервенирам - и да им објаснам за што се работи - сфатив дека најголем проблем создавал зборот - „факултативно“, под што тие подразбирале дека секој може да прави што сака таа вечер; како и начинот на некои професори - кои ништо не им објасниле - туку само им рекле дека мора да дадат по 20 евра. 

А „критичните“ изгледаа вака: собрани во соба со гајби пива, сите веќе потфатени, чадат цигари (иако беше забрането пушењето во хотелот) - и кога влегов ништо не се промени. Никому око не му трепна што влегува професор (па и директор). Откако им кажав дека другите веќе половина час чекаат во автобус и дека би било фер да побрзаат, некои на кои им падна малку незгодно, божем почнаа да се облекуваат, но два-тројца, а особено еден прилично „крупен“ ученик ми рече: „Ај, крени ме ако можеш, јас не мрдам од столов. Не можеш да ме натераш никаде да одам! Тука ќе седам цела вечер!“ - и сето тоа, нормално со повишен тон. Многу смирено му одговорив дека немам намера да го кревам, ама и дека не смеам да го оставам во хотелот - и бидејќи немав избор, морав десетина минути да му објаснувам што значи факултативно, како и зошто го направивме изборот за чардата - а на секој мој збор, тој и другите двајца се „палеа“, викаа, се инаетеа, контрираа - и сето тоа морав да го смирувам. По десетина минути, откако видоа дека не го повишувам тонот и дека најчовечки им ги кажувам работите како стојат, поголемиот дел тргнаа навистина да се подготвуваат за одење (инаку, тие речиси сите имаа дадено пари - ама за инает не сакаа да одат). Едно девојче, прилично под дејство на алкохол со лименката во раце исто така тргна да излегува од собата. Ја фатив лименката и и реков да ја остави, дека не и треба, и побрзо да се подготви. Ахххххх - таа со сета сила ја држеше лименката и не сакаше да ја спушти, велејќи дека ништо не прави, дека таа ништо не прави!!! И што да и правиш? Замина во својата соба сосе лименката.

Бидејќи ситуацијата се потсмири и дел од групата почна да се симнува надолу, се симнав и јас. Кога влегов во автобусот мислев дека завршиле фештите, но од една соба во хотелот се гледаше дека некој си ја треска главата, дека го фаќаат хистерии, се гледаа чудни движења што ме натераа повторно да се качувам на фамозниот втори спрат. Во центарот на „случувањата“ беше девојчето со лименката (не девојчето со кибритчињата), која со плачење и липање зборуваше по телефон со мајка си и додека ја „снимав“ ситуацијата се распрашував што се случува. Не ни забележав дека има професор во собата, а кога ја здогледав - таа најсталожено ми кажуваше како девојчето до сега и викало, ја навредувало и и врескало во фаца. Прво се јавила кај татко и, па сега зборувала со мајка и. Заслушав што зборува, поточно се дере по телефон: „Мамоооо ма, ме малтретираат, ми бараат 20 евра. Маааа немам да им даааадам. Ништо не можам да си купам. Немаааааам, како да им дадааааам? Уааааааааааа; уааааааааа!!!! Мамооооооо!!!“ И, ништо, се приближив до неа едвај, бидејќи во собата беа насобрани може 20 души. И реков да се смири и да ми каже во што е проблемот. Со истиот тон, со врескање и плачење ми рече дека нема пааааари и дека не може да оди, дека сака да остане во хотелот. И понудив да платам за неа, ако е заради парите, а таа одби и продолжи - неееееејќам, тука ќе седам, ништо нееееема да праваааам. Уаааааааааааааа! И реков дека не можам да ја оставам сама во хотелот, дека има и други луѓе (еден куп сомнителни Финци) и дека ако нешто и случи ќе биде на моја одговорност. Таа продолжуваше да плаче и вреска, да и вика на мајка си, па да ми се обраќа мене и така уште барем 5 минути. Тогаш побарав да зборувам со мајка и, која, се разбира беше видно вознемирена, накратко и објаснив за што станува збор, па жената се потсмири.
Но, не можеше да и ја одбие на ќерка си желбата и побара да ја оставам во хотелот. Тогаш и јас побарав од неа согласност - односно одговорност, поточно, дека со согласност на родителот „девојчето со лименката“ ќе остане само во хотел. И на мајката и понудив да платам, но сè одбиваа. И тука заврши работата - го оставивме девојчето во хотелот. Таа успеа! Не победи нас - злобните професори кои ја малтретираа и сакаа да и ги земат парите (и лименката од раце). Патем, таа зборуваше по телефон најмалку 15 минути - тоа сигурно ќе чини повеќе од 20 евра. И тука воопшто не беа парите во прашање...

Штотуку учениците поставија некои фотографии од екскурзијата на фејсбук - ќе им украдам една, колку за илустрација - со што тие се гордеат...

П.С. Овој пост имав сугестии да не го пуштам во јавност, било срамота за девојчето, било незгодно за ова-она, ама на крајот... тоа е...
Кој чита, нека чита, кому му е срам - нека му стои (а јас овде дури сум многу пристојна и блага во описите).