Лузна

1.

Се најдов во трње непроодно, густо,

темнина страшна, секаде пусто,

дрвја со долги, јазливи гранки,

коваат во мене душевни пранги.

2.

Нозе сами одат, по патот стрмен тежок.

Раце крв се веднаш, од густеж греблив жежок.

Далеку ѕирка нешто, искра надеж дава,

светилнка тенка ли е, не знам дал е права?

3.

Се пробивам и се препкам, в нозе ми се плетка

дел од корен широк дебел, морница ми шетка.

Живи ли се дрвја стари, за пети ме држат!

Искон длабок, прастар немир, совеста ја пржат!

Од пазува тајно, скришно, ножот си го влечам,

дел по дел од коренот, пополека го сечам.

Запнав машки, дебел јазол, отпор силен пружа,

жила јака, крв ми влече, попусто ја стружам.

Изморен од секот, вртоглавица ме фаќа,

глас ли слушам, дрво старо, порака ми праќа:

„Мили синко, кај си тргнал, од свој не се крие?

Зад дрвоно, ѕирни фино, волкот гладен вие!“

Матен поглед сенка следи, ѕверот каде врви,

долу пак, во рана влегле, ползат грозни црви.

Не ме боли нивно гнездо, крвта знам ги мами

сончев зрак штом ги допре, ќе си паднат сами.

4.

Длабоката, ножна рана, неспретен ме прави.

Глутницата, демне тивко, в залак да ме стави.

Од челусти капат капки врз лисјата гнили,

опкружен сум, спас си барам од шумските вили.

Неподвижен, легнав мирно на тепихот влажен,

се предавам, душа земам, во сон чудно блажен.

Волци нема, виеж страшен се претвори во лето,

девојки со долги коси покриле ми тело сето.

Бакнежот и здив им топол образ страсно греат,

нежен, свилен допир нивни, умот ми го веат.

Свест се мати, в облаци сум и во рајот сега?

врвот стига, лази в жили, слатко здив ми стега.

В мигот само пред да летнам, сфатив рани печат,

кренав глава, поглед матен, волците ме влечат.

Крвта јурна, месо гнило сила страшна црпи

Бегот радост милна носи, болката се трпи.

5.

Ни сам не знам како лесно во крошна се најдов,

гранки густи, гнездо прават, засолнат си зајдов.

Плодој зрели гледам близу, радост силна плисна,

сочна живост в уста ставам, нова крв ми блисна.

Спокој мирен пак ме фати, избегав од врагот.

Се се смири, тивок дремеж, сонот е на прагот.

Несмев детски ми се јави, пријател ме чува.

Зошто толку кратко трае, почнува да дува?

Фаќам гранка, цврсто држам, се чувам од падот

Бура бесна милост нема, жртва сум во адот.

Се се крши, крцка силно, паѓам долу в трескот

Немам сила, крај си чекам, гледам заден блескот.

Смртта мила ќе ме смири, лесен ќе даде спас,

чекам спружен да ме земе, се простувам од вас?

Нешто напред пак ме движи, кон крајот ли тажен?

Жила клука, не се дава, ползам в мракот влажен.

6.

Ко в постела дома лежам, мирно, меко, бело се е

Мајчин поглед рани лечи, веќе толку болно не е.

Собрала ми безброј коски, втор ми живот таа дава

Стои тивко облог става, нов и нов на мојта глава.

Само чинам ил лик се смени, над мене ми стои жена

Сал штом трепнав, таа рипна, и пред очи стана пена.

Тогаш сетив допир страсен, безброј прсти мрсат коса

бакнеж врел ми кине завој, ох убавице красна боса.

В животот ми краток беден, ваква убост не сум сетил!

Остани со мене љубов! Милион ѕвезди би ти ветил!

Далеку од сите живи, в домот најмил ќе те скријам,

на ливада со мирис цвеќе, покрај мене ќе те свијам.

7.

Смрзнат здив на лице паѓа, од блаженство ме буди

Не, не, не, сон бил проклет, само тој ми надеж нуди.

Ниту мајка, ниту жена, ни љубовница страсна сетив

Јас сум тој што нема среќа, тој со страшни судби клети.

Блескот нежен што ме влечел, не бил рајот земен

Сонце в залез било јадно, пред крајот си темен.

Тргам јас кон него пресрет, кон последниот му зрак

Немам, немам, немам здив, пред твојот лежам праг.