Се сеќава ли некој на Бојан Караѓуле? На Благуна и Калина? На мостот каде за добро и лошо се собираат стружани, на струшките сокачиња, на Дрим? Се сеќавате ли на романот „Разбој“? Моите сеќавања веќе бледеат, а новите генерации нема ни да ги имаат.
Со што заслужи Владо Малески, авторот на текстот на македонската химна и автор на многу романи, но и на еден од најубавите (Разбој), да го нема во програмата по македонски јазик и литература?
Што исткајавме на нашиот разбој со постојаните промени во програмата? Поквалитетно, помодерно и подостапно образование за младите? Тешко дека сме постигнале такво нешто. Мислам дека еден дел од промените во програмата беа резултат на фактот дека младите не сакаат да читаат книги. И, од големите автори се бараа малечки книги, за колку-толку децата да се запознаат со некое творештво. Така, на пример, прво романот „Војна и мир“ од Толстој беше заменет со малку помалиот „Ана Каренина“, за потоа неколку години сосема да биде исфрлен, па по несогласувањето на професорите по македонски Толстој воопшто да не се изучува, го вратија со некое негово безначајно дело како што е „Смртта на Иван Илиќ“ !?! Тоа не е Толстој! Достоевски исто. Целосно исфрлен, па вратен (во стручното) како лектира.
Не ќе да е решение да се бараат помалку страници за читање. Оние што не сакаат да читаат нема да прочитаат ни 2 страници, а оние што сакаат (иако се малку) ќе прочитаат и 1000. Но, да се прави компромис со број на страници, во суштина е глупаво. Подобро е и тие што не читаат информативно да бидат запознаени со вистинскиот квалитет, отколку Толстој да го поврзуваат со „Смртта на Иван Илиќ“.
И, да се вратам на почетокот - да, „Разбој“ има повеќе страници. Сум го читала одамна, но во мене уште живее Калина, во мене трае потрагата по Бојан Караѓуле, се раѓа Благуна... во мене живее Струга и Дрим од страниците на романот, живее во минатото, но и во сегашноста. Жал ми е што новите генерации нема да го доживеат тоа, па макар и преку моето раскажување.
Со што заслужи Владо Малески, авторот на текстот на македонската химна и автор на многу романи, но и на еден од најубавите (Разбој), да го нема во програмата по македонски јазик и литература?
Што исткајавме на нашиот разбој со постојаните промени во програмата? Поквалитетно, помодерно и подостапно образование за младите? Тешко дека сме постигнале такво нешто. Мислам дека еден дел од промените во програмата беа резултат на фактот дека младите не сакаат да читаат книги. И, од големите автори се бараа малечки книги, за колку-толку децата да се запознаат со некое творештво. Така, на пример, прво романот „Војна и мир“ од Толстој беше заменет со малку помалиот „Ана Каренина“, за потоа неколку години сосема да биде исфрлен, па по несогласувањето на професорите по македонски Толстој воопшто да не се изучува, го вратија со некое негово безначајно дело како што е „Смртта на Иван Илиќ“ !?! Тоа не е Толстој! Достоевски исто. Целосно исфрлен, па вратен (во стручното) како лектира.
Не ќе да е решение да се бараат помалку страници за читање. Оние што не сакаат да читаат нема да прочитаат ни 2 страници, а оние што сакаат (иако се малку) ќе прочитаат и 1000. Но, да се прави компромис со број на страници, во суштина е глупаво. Подобро е и тие што не читаат информативно да бидат запознаени со вистинскиот квалитет, отколку Толстој да го поврзуваат со „Смртта на Иван Илиќ“.
И, да се вратам на почетокот - да, „Разбој“ има повеќе страници. Сум го читала одамна, но во мене уште живее Калина, во мене трае потрагата по Бојан Караѓуле, се раѓа Благуна... во мене живее Струга и Дрим од страниците на романот, живее во минатото, но и во сегашноста. Жал ми е што новите генерации нема да го доживеат тоа, па макар и преку моето раскажување.
No comments:
Post a Comment