Калемено дрво

Бидејќи лани за патронат на ГУЦ бевме во Егејска Македонија, оваа година мораше да тркнеме и до Пиринска. И колку што едните се вакви - другите се онакви?!? Иако ние си бевме фини туристи во соседната држава и гледав ништо од нивната политика да не ме допира, сепак, не можеше да остане без ништо. Веќе два дена ја пеам во себе песната на Војо Стојановски „Една мисла имаме“ и си се потсмевам на тоталната глупост на Бугарите. Значи, едната вечер ни беше организирана свечена вечера со музика - и тоа, се разбира македонска. Луѓето од тој дел на Бугарија, поточно од Пиринска Македонија одлично ја знаат македонската песна, се разбира сметајќи ја за своја, што не им го сметам за недостаток - па нормално дека си е нивна кога тие си се наши. Ама, пречат преправањата, односно фалсификувањата на оригиналот. Бидејќи им се пееше на Македонци, песната беше испена речиси сосема точно - освен делот кога „ние не сме Грци, Бугари ни Срби...“ не даде срце, ни „бугарскиот закон на вистината“ мораше да се преправи, да се подисфалсификува во: „ние не сме Грци, Шиптари ни Срби“. Не може да пројде дека не сме Бугари, па тоа ти е. И кога по интернет почнав да барам нешто за песната налетав на напис од 2000 година, кога авторот на текстот бил сведок на изведбата на песната за божиќните празници во Благоевград. Таа иста песна ептен ја осакатиле и пробугарчиле. Односно си направиле своја - бугарска: Не се плаши, не се срами - Б’лгарин да си... и после: ние не сме Грци, Византијци ни Срби, чеда сме на Аспаруха, гордост најб’лгарска (ахахахахаха). Греота се, не можат поинаку, им влегло во карактерна особина и не можат да ја искоренат. Некој што нема свое мора да го украде туѓото и да го прикаже како свое. Вечно така и уште така!!! Бреееј. Кирил и Методиј - Бугари (уште кога Бугарите не знаеле збор словенски), Димитар и Константин, Гоце Делчев, Јане Сандански - Бугари, сите Бугари, па изгледа и Војо Стојановски во оригинал ја напишал песната на бугарски - ама ние сме си ја преправиле.

Грдо им е преправањето, фалсификатот нивни, а уште погрдо што ни го префрлаат нам. Ама ние одамна сме отрпнале, па не ги сфаќаме сериозно, туку ги гледаме како некое детенце со тешкотии во развојот. По малку ги жалиме, по малку се помируваме - дека е тоа - тоа, им нема спас.

Ама сепак, малку се утешив дека баш се не можат да присвојат. А тоа е ВЕДРИОТ ДУХ. Во сите продавници и кафеани (бидејќи само таму имавме контакти со Бугари) сите лица беа сериозни, укочени, па дури и намрштени. Иако зборовите што излагаа од луѓето беа љубезни, љубезност, ведрина и топлина не можеше да се види на нивните лица. И ова можеби немаше да го забележам ако една продавачка не ни позавиде на нашата ведрина, расположеност, насмевка, хумор. Ни рече: „Ах, бре, вие Македонците колку весел народ сте, сите насмеани и расположени“. И навистина е така. По ова не можев а да не се загледувам во секој бугарски лик и да се чудам - како може цела нација да биде со скаменети фаци? Со лица од кои не можеш да прочиташ никакви емоции - освен, можеби огорченост. Или барем мене таквиот лик ми значи огорченост. И така, ми стана јасно зошто не можат да создадат свое, зошто им е потребно да го земат нашето. Само луѓе со ведар дух, со бистрина, срце и ум може да создаваат - овие камени лица - не!

Калемени, или помодерно - клонови.  

П.С. Жал ми е ако навредив некого... (иако ним не им е жал кога навредуваат).