Со љубов за нашите пензионери

Знаете кај нас како секогаш бива?
Се прашувам дали сме војска дива.
Ќе донесе некој храна триста кила
се местат едни исти и бутаат со сила.

Без осет и почит кон човекот што части,
не чекаат, пијат, јадат, таложат масти.
За нив поводот не е важен ич,
не дочекуваат ни почеток, вистински се кич.

За другите тие нејќат ни да мислат
на секоја трпеза само тие киснат.
Кој им е крив на тие што доцнат
и од изобилство храна нема што да боцнат?

И така...

Во нашето школо пред неколку денови
во пензија испративме наши членови...


Зар нашата Борка во пензија ќе оди?
Не ми се верува патот кај не води.

Таков човек со младешки дух
за сите проблеми што има слух
не можам да замислам дека ќе седи дома
како некоја осамена што гувее мома.

Сепак, со Борка се тешам јас често
неа никогаш не ја држи место
на нет ја среќавам, живост таа дава
ја сакам, ја ценам, личност е права.


Стана Борка пред сите и одржа говор:

(за кого ти мила, силата ја арчиш
за кого само зборовите ги парчиш
чиниите се празни, никој не те слуша
само не земај го ти тоа на душа)

„ГУЦ е мојот живот, мојот дом втор,
ќе доаѓам за помош, ви давам збор
ќе донирам книги јас уште многу
само да сме живи и здрави, фала богу...“


Калина со мила насмевка не следи
споменот за Гуц полека ќе и бледи
од незнајковци по физика и е преку глава
време е за внуците да добијат слава.


Славе за нас не го боли глава
тој си има друга работа права
Во „Калдрма“ ние си одиме често
таму тој секогаш ни чува место.

Како само време толку брзо мина
ми доаѓаат солзи и чувство на вина
сликам, гледам и си се кријам
да не почнам гласно јас да вијам...

Сепак, решив, оддушка да си дадам
ќе се лутат многу, нејќам да се вадам.
Тука јас го пуштам мојот тивок глас
зашто не си гледам поинаков спас.

Во канцеларијата наша, имаше сешто
некои тајно си шепкаа нешто...

(избришана слика)

Можеби за Наставнички се спремаа тие

еден, два, три... се ќе контрираме ние.

На некого ништо не му е свето

исто како оние што ставаат вето...

мижам, но гледам, се ми е јасно

на тој до мене не му е касно.

(избришана слика)

Од страна гледа, финтите ги знае

ги собира сите, и често нив им бае

повторно сака круна тој да земе

да понесе нивно заедничко бреме.

За тоа време...

(избришана слика)

Некој си е комотен во својот круг

од колачите не дава да проба никој друг...

(избришана слика)

Некој само со сокче и празна чаша

се придружува на здравицата наша...

(избришана слика)

А некои со муабет и места чесни

избегнуваат полемики и погледи бесни.

Кога се заврши и на се му беше крај

дојде почетокот и подарокот , знај.

Не се лутам, се ми е мене јасно

само вам внимавајте да не ви е касно

имајте почит едни кон други,

немојте да бидете ничии слуги...

И на крајот уште еднаш...

Не мислам јас дека сум најдобра од сите
но гледам како си ги поминувате дните.
Напорот ваш често само е слика
од која нема живост, нема што да блика.

Знајте само дека јас, сите пак ве сакам,
ги закачам само оние што имаат „мува на капа“.

Пензионерите ги ценам, ги испраќам славно
со „песнава“ моја горко и бавно.
Чест ми беше што со нас работевте вие,
гордост сте наша, нема што да се крие.