„Проект за мир“

За да го оправдаме позитивниот македонски стереотип - дека сме добри домаќини, оваа недела во училиштето прилично се намачивме, но мислам дека беше успешно.

Минатата година, како единствено училиште од Македонија (СГГУ „Здравко Цветковски“) се вклучивме во Проектот за мир осмислен од Италијани, но проширен речиси низ цела Европа. Начелно, идејата на проектот е „мир“, односно размена на ученици и запознавање со различните култури. Така е во насловот. Но, зад секое такво, се крие друго онакво. Секако дека идејата на Италијаните е да си ја шират својата култура, јазик и влијание.

На гости ни дојдоа 3 професорки и 17 ученика. Интерес за доаѓање во Македонија немало бидејќи си мислеле дека доаѓаат во недојдија, а и во ризична и воена зона. Од сите нив само едната професорка знаеше 15 збора англиски и една ученичка солидно зборуваше, па беше преведувач за сите. Сите други си цепеа италијански, а што е најинтересно ние ги слушавме и ги разбиравме (горе-долу).

Како и да е, тие се најавија и рекоа: „Ние доаѓаме на годишно собрание“! (Бидејќи договорот го потпишавме лани ова време).

Имавме две недели да се подготвиме за нив. Да им обезбедиме сместување во хотел (бидејќи по деца не сакаа - што знам, веројатно од страв од „недојденците“), да им обезбедиме храна, шетање и пријатни моменти, нели? Секако, и да го организираме „годишното собрание“. Ваквото нешто во Италија се организира еднаш годишно, државата ги покрива сите трошоци, се канат сите учесници во проектот на гости (и ние бевме - поточно три професорки) и собранието трае од сабајле до вечер со куси изведби од ученици и делење признанија и пофалници.

И, како да се справиме со ова, а да не се посрамиме? Бидејќи, се разбира, државата за ова не дава пари (а и зошто би давала?), моравме сами да се справуваме. Поточно, директорката се отепа барајќи спонзорства и успешно ги најде. Им изорганизира сместување, ручеци, прошетки, и ни рече - правете собрание, или по старо - приредба. Како ни тргна, сè со приредби се сторивме.

Приредбата испадна екстра. На два-тројца од нашиве душа им излезе, ама вредеше. Публиката задоволна, ама ми се чини дека позадоволни беа учесниците (учениците). Зашто, ако не се организираат вакви работи, каде би настапувале децава со талент?

Настанот се одржа во МКЦ пред преполна сала,

а во прв ред се претставниците од италијанската амбасада и професорките од Италија.

На бината, нашата професорка по италијански и водителката (ученичка)

го отворија „годишното собрание“ и ја повикаа директорката да ги поздрави гостите.

Тие се качија на бината и ја изразија својата благодарност.

И, понатаму, колку за информација, на гостите им покажавме дека ние сме еден толку добар колаж

со своја традиција и култура

народ, кој иако си го сака својот јазик, сепак ги учи туѓите за да може да се разбере со луѓето, па затоа нема проблем да си ги праќа децата во франкофонски градинки (тие настапија со песнички и игри)

народ, кој ја почитува културата и талентот на малцинствата (настапија две ромски групи)

народ, кој пее и игра на сечија музика, ако е таа добра (настапија ученици од „Петта приватна гимназија“,

од „Ѓорѓи Димитров“

од Кавадарци - „Добри Даскалов“,

и од „Орце Николов“ - сите вклучени во проектот).

Се разбира дека најмногу точки имаа учениците од нашето училиште (зашто сепак си бевме домаќини): играа на Арија од Тоше,

 на поп музика

Костурчанките на народна, и на крајот на хип-хоп.

Си имавме и две сцени од претстава

 и по сето тоа едно коктелче.

 Освен што им ги покажавме сите овие работи, не можам да одолеам, а да не кажам дека им покажавме колку се македонските жени

поубави од италијанските.

И, на крајот, се надевам гостиве ни сфатија дека Македонија не е некоја недојдија бидејќи изразија желба да дојдат повторно.