8 Март во ГУЦ

Како што веќе кажав (во претходниот пост) 8 Март е толку извулгаризиран како празник што би сакала да не сум тука тој ден. Но, сепак, денот е прилика да се направи нешто посебно и различно.

Во ГУЦ, веќе втора година тој ден правиме хуманитарен хепенинг во кој со свој труд учествуваат нашите ученици, а собраните средства ги наменуваме за дечиња на кои им е потребно лекување или се во тешка материјална положба. Оваа година не можевме како лани да се рашириме во училишниот двор, од познати причини: снегот и студеното време. Па затоа се прибравме во холот каде беа изложени цвеќињата (што нашата ботаничка секција ги произведе), накитот, вазните, сликите, шамиите и другите работи што ги направија нашите деца за продажба со хуманитарна цел.




А, за да не биде сето ова како обичен пазар, направивме и мала приредбичка со етно тема. Ни дојдоа гости, директорите на средните училишта, претставници од Собранието, и за првпат дојдоа новинари (а баш многу ги критикував дека доаѓаат само за тепачки, а никогаш за убави работи).Облечени во оригинални народни носии, учениците изведоа сцени од драмата „Бегалка“...

рецитираа песна за жената на албански јазик, една и на македонски,

пееше Беркан со наша ученичка во дует (прекрасна изведба)...и на крајот, играорките ја заиграа „Костурчанки“.

Надвор од контекстов, денес чув две добри финти што ме орасположија, едната во врска со снаоѓањето на жените при обидот да се подбиваат со неа, а втората - признание дека жената ја презема водечката улога.

Прва ситуација:

- Честит празник, хихихи, ама времево не ви се погоди. Студено и снежно (демек, како вас жените), не можете никаде да шетнете.

- Па што знам, добро си е, јас си седам на топло, а надвор гледам само мажи што трчаат по подароци и се воденат.

Втора ситуација:

- Што и зема на жена ти?

- 50 евра. Немаше повеќе да ми даде.