Македонија во српската историја (прв дел)

Начинот на којшто си ја претставуваат сопствената историја Балканските земји и нивните стремежи за враќање на најславниот момент - односно, најголемата територија освоена во минатото, го прави Балканот „буре барут“. Кога сите овие земји би ги оствариле своите стремежи - не би не собрале ни 5 Балкана. Замислете ги: Голема Србија, Голема Бугарија, Голема Албанија, Голема Македонија (а Грција е веќе голема, па не мора да ја замислувате)?!? Каде?
Еднеш веќе кажав дека за да ја разбереме сопствената историја мора да ја знаеме и историјата на нашите соседи. За Бугарија веќе доста напишав, на ред е Србија...

„Во нивната „фаза на национално будење“, Србите се ориентираа - како и Бугарите, Грците и Албанците - во нивните конкурирачки територијални претстави на некогашните средновековни владетелски творби; оти имено, во 19 век Србите се уште важеа за еден од народите во југоисточна Европа кои беа „без историја“, и дури допрва бараа „појдовна точка за својата историска проекција“. (Ханс - Лотар Штепан)
И така... тие ја напишаа...
До неодамна Србите сметаа дека се чисто словенско племе населено на нивниот (?!) простор во 6. век.
Според новите сфаќања на историјата, се разбира се сложуваат со тоа дека тие се етникум (како и сите други) настанат со мешање на домородни, словенски и други племиња - прераснат во модерна српска нација.
Како и да е, историјата на Србија започнува во 6. век.
Ваквото претставување на историјата беше наметнат од нивна страна и во цела поранешна Југославија, и во Македонија. (Да се смета почеток на времето 6. век?)
На Балканскиот Полуостров Србите се населиле за време на Византискиот цар Ираклиј (610 - 641). Во текот на неколку векови создадени се повеќе територии кои ќе прераснуваат во феудални државички, но вистинското јадро на српската етничка целина се создава во Рашка (или Србија).
Христијанизацијата на Србите се смета за основа на создавање на државноста и нацијата. Всушност, сржта на нацијата ја сочинува опстојувањето на православната вера и црквата.
Во текот на 10. и 11. век се создава Дукља (подоцна Црна Гора), а откако таа пропаѓа, во 12. век моќта се префрла во Рашка, особено под силната власт на династијата Немањиќ кои владеат двесте години.
Во 1282 г. Унгарија на кралот Драгутин му го дава Белград за да управува со него (тоа е првпат српски владетел да завладее со Белград). Истата година (1282 г.) кралот Милутин го освојува „славниот град“ Скопје и го прави еден од своите градови-престолнини. Во Скопската архиепископија го гради Богородица трорачица.
Најголем процут средновековна Србија доживува за време на цар Стефан Душан Силниот (крал, па цар од 1331 до 1355).

1345г. Душан во Сер (во близина на Солун) се прогласил за цар. Но, бидејќи не можел да очекува царската титула да му ја потврди ни Цариград, ни Рим, тој решил Српската црква да ја подигне на ниво на патријаршија. Па така, 1346 српскиот архиепископ Јоаникиј е прогласен за патријарх. Државното собрание се одржало во Скопје, каде е прогласена Српската патријаршија, а Душан е крунисан во цар, со што Србија станува царство (на Велигден, 16. април 1346). Поради ваквото самоволие Цариградската патријаршија, односно патријархот Калист му фрлил анатема (проклетство) и целото српско свештенство го исклучил од православниот свет (1350г.). Анатемата е укината во 1375г. за време на кнезот Лазар.
Според новите српски извори, кои се ставени и на Википедија Душан е „Вољом Божјом, Благоверни и Христољубиви цар Србљем и Грком и земље поморске и свему дису (западу)“. Слично и во „Нова историја српског народа“ од Душан Батаковиќ - „Цар Срба и Грка“.
Но, на македонски, во Википедија тоа гласи вака: „Цар Илирски кој владеел со 9 територии, Македонија, Босна, Далмација, Хрватска, Приморје, Славонија, Бугарија, Србија и Рашка, заедно со 14о вазали“.
Не дека сум пристрасна, но чинам дека за македонскава варијанта има и докази, а тоа е грбот на Цар Душан.

Освен тоа, во (Historia Turcica (1502), Municipal Library in Nuremebrg, 31.2). од Феликс Петанчиќ (1455-1517) кој се смета за еден од најдобрите турколози на сите времиња стои: „Macedonum Rasianorum Caesar“ (цар на Македонците и Рашканите). И ова прочитајте го.
Сличното се случува и со „Душановиот законик“. Оригиналниот текст го нема, но постојат преписи во загрепскиот (Хрватска), раваничкиот (Србија), софискиот (Бугарија) на Душановиот законик каде стои: „Законик на пречесниот и христољубивиот македонски цар Стефан, владетел српски, бугарски, унгарско-влашки, далматиниски, арбанашки, и на многу други региони и земји".

Но, има и модерна варијанта, со современ српски јазик и правопис кој српските форумџии го третираат за „оригинален“.

Муабетот ми е, зошто па баш мора да го избришат тоа МАКЕДОНИЈА од секаде? Не дека Душан бил Македонец, скраја да е, туку владеел со териториите на Македонија. Зошто и тоа им пречи???