Македонија во српската историја (втор дел)

Во периодот на Османлиската Империја во српската историја се случува нешто што Србите до ден-денес не можат да си го простат.

Кога почнува да се шири Османлиската Империја и во Европа, териториите од Душановото Царство на југ од Ниш, брзо и лесно потпаѓаат под новата власт.

(Поточно, цела Македонија тогаш спаѓала во Душановото Царство, но бидејќи не биле многу загрижени за територии и народ кои и така не биле нивни - лесно ги препуштиле на новиот освојувач).
Секако, кога станувало збор за одбрана на своето, отпорот бил многу поголем. Најпозната при одбраната на „српските земји“ од налетот на Турците е Косовската битка. На таа територија во изминатиот период биле изградени огромен број цркви и манастири - темелот на српството.
Но, по Косовската битка, Косово и Метохија заедно со скопската околина биле ставени под војничка управа на Османлиите, а поголем дел од преживеаните српски благородници станале турски вазали. Настанало огромно расселување и бегство на Србите кон север. Српските феудални државички ќе продолжат да им пружаат отпор на Османлиите сѐ до падот на Смедерево 1459 со што е означен и падот на Српската Деспотовина.

Од таа година па се до 1557 (значи, стотина години) Српската црква се наоѓала во најтешка состојба (што подразбира најтежок период за опстанување на српството). Во тоа време Српската црква била припоена кон Охридската архиепископија!!! (Што многу срамежливо и со едно „вероватно“ е напишано во „Новата историја на српскиот народ“).

Во наредниот период, Австро-Унгарија постојано гледала да се заштити себе, а и да ги рашири своите територии кон југо-исток. Помош добивала во месното „српско“ население. Со помош на Србите и мартолозот Карпош 1689г., австриската војска стигнала до Скопје и Велес. Но, веќе следната, 1690г. реорганизираната турска војска набрзо ги вратила Скопје, Приштина, Призрен и Ниш.
„Плашејќи се од одмазда, народот безглаво се повлекувал кон север. На големото народно-црковно собрание во Белград решено е да се прифати повикот на кралот Леополд за борба и да се продолжи војната против заедничкиот непријател, но од територијата на Унгарија. Собранието го признало австрискиот цар за српски крал, но од Виена побарал да ја потврди црковната автономија и јурисдикцијата на патријархот врз целото српско население во Монархијата. Царот го одобрил тоа и во август 1690г. ја издал првата привилегија на српкиот народ.“ (од „Нова историја српског народа“)

За српската историја секако е безначеан овој дел:

„За време на Карпошовото востание во Македонија, во 1689 г. заедно со австриската војска се повлекува голема група Македонци, од сите делови на Македонија во Австрија, каде што често биле напаѓани од австриските военополициски сили. За да ја подобрат својата состојба во Австрија, Македонците пошле при Леополд Први, Император Австриски, барајќи заштита за пребеганиот македонски народ; македонскиот народ го претставувале двајца Македонци, Краида од Кожани и Поповиќ од Солун, кои и се декларирале официјално како Македонци, па Леополд Први на 26.04.1690 г. издава заштитна нота за македонскиот народ „gens Macedonica“ (Ј.Ронић, Прилози за историју Срба у Угарској у XVI, XVII и XVIII веку. Прва књига. Књ. Матица српске, бр. 25 и 26. Нови Сад 1908, стр. 52-53). (од Македонскаисторијаблог)

Но, бидејќи во Австрија кон нив не се однесувале добро, тие побарале спас и живеалиште во Русија. Таму им било одобрено да се населат, а голем дел од нив влегувале во посебни национални полкови кои подоцна се бореле во Руско-турските војни.
Еве документ од македонскиот киевски полк од 1755г.:

Мислам дека е доволно децидно напишано која националност биле луѓето од полкот. Еве и една анализа на македонскиот полк од М. Здравева.

А, еве го и делот што на почетокот го спомнав, кој Србите никогаш нема да си го простат:
„Немајќи каде назад, бидејќи турската војска веќе си ја повратила цела Србија, надевајќи се и верувајќи и на привилегијата, патријархот Арсеније го повел народот во Големата преселба. Се смета дека тогаш по него тргнале 60000 луѓе....
... Турската и татарската војска крваво му се одмаздувала на населението што останало. Земјата целосно запустела и замрела, манастирите и црквите биле ограбени и разрушени. Некогашното средиште на српската средовековна држава, Косово и Метохија, од каде избегале цели села, почнале да ја преовладуваат Арнаутите.“

Практично, „старите српски земји“ тогаш Србите ги напуштиле со што им овозможиле населување на Албанците во Косово.