Сами...

Малку ќе претерам во парафразирање на мислата на Милчо Манчевски: „Живејте го животот сами, зашто сами ја умирате својата смрт“, зашто самоста во неговата реченица не беше толку потенцирана.
Колку навистина си го живееме животот сами?
Има една група луѓе кои никако не живеат сами, туку се сметаат исклучиво како дел од колективот. Тие се постојано во друштво со некого, работат за некого, се повинуваат, сите свои дневни проблеми ги делат со другите и легнуваат претежно задоволни и среќни што утре пак ќе бидат дел од истиот колектив.
Втората група луѓе, се зависници од другите. Не можат да живеат без другите луѓе зашто мораат ним да им ги кажат сите свои проблеми и на тој начин да се растоварат себеси. Тие можат да бидат малку сами, но се додека не им се случи нешто - па веднаш ја бараат првата жртва за исповедување.
Третата група се луѓе кои се присилени да бидат сами зашто никој не ги дружи. Тие постојано тагуваат по друштво и блиски пријатели, но поради својата неспособност и веројатно неинтересност не проаѓаат кај другите. Тие легнуваат и стануваат тажни и осамени.
Четвртата група се „владетели“. Тие се полни со себе, самоуверени, мислат дека не им се потребни луѓе, а всушност се најголеми зависници од другите. Тие мора да наредуваат, да бараат сите желби да им бидат исполнети, постојано сакаат да добиваат признанија за својата вредност, да збираат ловорики. Легнуваат среќни и исполнети, но може да се разбудат разочарани ако им ја снема публиката.
И петтата група, која им се чуди на сите претходни што се прпелкаат во дупката (бунарот од Талес) зашто се свесни дека сите живееме и умираме сами.
(може има уште групи, но сега се сетив само на овие)