Претходниот пост содржеше слики од Анталија, каде морето е прекрасно, плажите исто така, ама за Турците тоа е малку, па ви нудат повеќе.
Мармарис е гратче кое нема убави плажи, морето е поцрнето од калливиот песок, но тоа не пречи - таму сè цути од туризам. Претежно одат млади бидејќи ноќниот живот е навистина пребогат, а плажите не им значат многу. Но, токму таму Турците се покажуваат како вистински продавачи на приказни. За релативно малку пари се нудат навистина убави доживувања. Уште ако влезете во нивниот филм, ептен ќе ви биде убаво. А тешко дека нема да влезете. Тие се толку нападни во продажбата, што на крај мора да попуштите и нема да зажалите.
Во Мармарис на секој чекор се нудат разни целодневни патувања со бротче и бидејќи можете да си ги дозволите, ги прифаќате.
Бротчето е релативно мало, но убаво. Ве возат до најчистата и најубава морска вода преполна со риби на капење, ви даваат и ручек, и се разбира не дозволуваат да ви биде здодевно. Секаде има забавувачи кои ја поткреваат атмосферата, играат, се смеат, се веселат, кои се платени да ве натераат и вие да бидете весели.
Ама, за да ви биде уште поинтересно ви нудат приказни, го мешаат минатото со сегашноста, ви ја нудат историјата која се случувала на турско тло без разлика што не е нивна, ја чуваат и негуваат како најскапоцено нешто.
Меѓу другото, нудачите на екскурзии на своите тезги имаа едно мало шишенце со песок. И... тука им започнуваше приказната. Турата беше - посета на плажата на Клеопатра. А шишенцето доказ дека ќе видите нешто навистина интересно.
Демек, Марк Антониј со бродови донел песок од Сахара, кој е многу бел и округол (како најситни бисерчиња) за да и направи на Клеопатра плажа за одмор на еден мал остров. И, како да не отидеш?
Со автобус, па со брод пристигнавме во близина на плажата. Можевме да ја видиме од далеку, но моравме да чекаме да дојде нашиот ред. Не можеа сите наеднаш да стапнат на островот зашто би се направил хаос, па затоа си чекавме. Бротчето се вкотви малку понастрана, ни дадоа ручек и забава и не забележавме дека си почекавме еден саат. Кога дојде нашиот ред - јасно и гласно ни кажаа дека ние имаме два саати и ни минута повеќе.
И, ете ја, плажата на Клеопатра. Да беше ова кај нас, одамна ќе го растуревме, ќе го уништевме, ќе се расправавме дали Клеопатра е Македонка и дали имаме право да ја продаваме. И ништо немаше да постои. А во Турција сè се чува. Ни зрнце песок не смее да се однесе од плажата. Можеш да влезеш, ама не смееш да носиш пешкир кој збира многу песок, не смееш да пушиш оти од бел песокот ќе стане грозен, а кога си одиш мора сите зрнца што ти се закачиле на телото да ги вратиш (под туш). Зашто, ако не послушаш, прво викаат по тебе, а потоа не знам... може те чека „турски затвор“.
На почетокот мислев дека приказнава е „турска работа“, но не било така. Од плажата, по уредена патека се одеше до остатоците од антички градби.
Куќата поставена на највисокото место беше поврзана со подземен тунел кој водеше право до плажата.
И, се разбира, како за Клеопатра, да не и биде здодевно во топлите лета таму има изградено и цел еден мал амфитетар.
Што значи, приказната и не била целосно измислена, туку тие знаат да ја исфилуваат и да ја продадат.
Инаку, во Турција има уште една голема плажа на Клеопатра со ист таков песок и со истата приказна, па и таа се продава без проблем.
И, не, не сакам да ја рекламирам Турција, сакам само да кажам како се продаваат приказни, како се чува наследството, како треба ние многу да научиме од нив.
No comments:
Post a Comment