Во морето бескрајни понуди, кои сфативме дека не можеме да ги поминеме за петнаесетина дена, ја прифативме уште посетата на Памук Кале, а Ефес и Троја ги оставивме за самостојна посета на враќање.
Памук Кале, според Турците, никој не смее да го пропушти. И, отидовме. Тоа е навистина екстра убавина, ама тој ден гледано само од кола. Кога излегов надвор мислев дека истиот момент ќе се онесвестам. 43 степени беше под сенка, а на сонце не сакам ни да претпоставам. Набрзина сликнав и се потопив во водата од која барав спас и разладување. Ама ништо не почувствував, само уште поголема тежина. Водата топла, надвор пекол и гледав да избегам некаде кај што ќе најдам воздух.
Влегов во кола и од таму го видов музејот. Побрзав со трчање до него и не зажалив - климатизиран, супер. Искрено, ништо не видов и ништо не знам. Само несвесно си сликав, за некои подобри времиња, кога ќе можам да видам што сум гледала.
Не ми беше јасно како другите луѓе ја поднесуваат жештината. а таму доаѓаа автобуси, еден куп луѓе, и никој не припаѓаше. Ама и за тоа Турците се мајстори - ќе те убедат да одиш, па макар не било време за тоа.
Но, големата некропола во античкиот град си го кажа своето - тука луѓето доаѓале и многу умирале.
Навистина е убаво и несекојдневно, но немојте да одите кога денот е пеколен. Мене сè ми беше темно пред очи и да ги немав сликите, веројатно ќе заборавев дека сум била таму.
Дури подоцна прочитав кој е тој антички град и малку ми беше криво што не успеав да ја совладам жештината.
No comments:
Post a Comment