Ако случајно ви здодеат бротчиња и морето, Турците ќе ви понудат и нешто друго. На пример, сакате ли да бидете Рамбо, да се возите со џип по околните планини и да доживеете уште неколку приказни? А, зошто да не?
Така, одвоивме ден и за водачот на турата т.н. Рамбо, кој нè убеди дека ќе си поминеме незаборавно.
Бидејќи бевме единствени Македонци (веќе кажав дека е тоа посебна привилегија), плативме пола цена и нè возеше токму Рамбо што беше многу важно зашто бевме први во конвојот. Прво не ми беше важно, но подоцна сфатив дека сите зад нас ја јадеа прашината од џиповите и дека е навистина привилегија да си во првиот џип.
Само што тргнавме ги видов „уфилманите“ учесници кои со рамбовски шамии си ги врзаа главите и со водени пушки се гаѓаа едни со други.
Се тркавме по планините, прескокнувавме дупки, минувавме низ рекички, низ борови шуми, и за да не биде само тоа, повторно ни продаваа приказни. На одмор за кафе не однесоа на едно многу интересно место. Природен феномен. Во залив, на средината има огромен насип кој речиси ќе отцепел еден дел од морето. По врвот од насипот може да се оди и да се чувствувате како да сте на сред море, како да лебдите над вода. И без приказна природата е убава и вреди да се види. Но, како би го запамтила да ја немаше приказната?
Демек, многу одамна, прекрасната принцеза сакајќи да избега од пиратите, а не знаејќи да плива решила да прејде на другиот брег така што ќе насипува песок. Речиси пред крај, таа многу се изморила, се лизнала и се удавила.
И, тука се беше во знакот на принцезата (?), приказната за сите да ја прочитаат, нејзината скулптура, како и многу мали скулптурички за продажба.
Од таму, водачите ветија дека ќе не носат на уште неколку интересни места - на најубавите водопади што ги прави мала студена и бистра рекичка, во село каде се произведува најубавиот мед и каде што се наоѓа најстарото дрво (како нашиот чинар), ама пред тоа во ресторан на ручек.
И ресторанчето беше избрано во духот на денот - како крајдрумска кафана за стари камионџии каде не дочекаа со студено пиво и готов ручек.
Отидовме на водопатчињата кои не може да се споредат со оние што ги имаме кај нас, на рекичката која не може да се спореди со убавината на нашата Радика, кај старото дрво кое е многу помладо од нашиот чинар.
И тука почна да ми станува криво. Како можеме да бидеме толку за никаде и да не знаеме да продадеме ама баш ништо од Македонија? Прво, ние не знаеме што имаме, а потоа доаѓа синдромот на „Македонче“ кој обезвреднува сè.
Колку често се случува кога ќе дојдат гости од некаде во Скопје домаќините да не знаат каде да ги однесат? А, Скопје, и неговата околина има историја и убавина која не може за еден месец да се разгледа...
No comments:
Post a Comment